×

Δεκαετία ‘60. Καράβι «Ολύμπια». Προορισμός Καναδάς. Ένα παιδί, μια νεαρή γυναίκα και ένας άνδρας ναυτικός «συναντιούνται» στο κατάστρωμα ενός πλοίου. Πιθανόν να μην γνωριστούν ποτέ μεταξύ τους, αλλά κάποια στιγμή τα βήματά τους θα διασταυρωθούν σε μια πόλη του Καναδά, στην οποία θα ζήσουν την υπόλοιπη ζωή τους. Στιγμιότυπα από την εργασιακή καθημερινότητα και τον κοινωνικό βίο, σκέψεις και όνειρα αποκαλύπτουν τις διαφορετικές εμπειρίες και διαδρομές που ακολούθησαν στο πλαίσιο αυτού του «ταξιδιού».

Το «Παράλληλοι Βίοι» είναι ένα interactive graphic novel, που χρηματοδοτήθηκε από την έδρα Ελληνικών σπουδών Φρίξος Παπαχρηστίδης του πανεπιστημίου McGill και το οποίο βασίζεται σε προφορικές μαρτυρίες και αρχειακό υλικό που συγκεντρώθηκαν στο πλαίσιο του ερευνητικού προγράμματος προφορικής Ιστορίας Immigrec («Γλώσσα και Μετανάστευση στον Καναδά: Έλληνες και Ελληνοκαναδοί», 2017-2019) που υποστηρίχθηκε από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, και σκοπεύει στην μελέτη της κοινωνικής ιστορίας της ελληνικής μετανάστευσης στον Καναδά την περίοδο 1945-1975.



Γενική επιμέλεια: Τάσος Αναστασιάδης, Ιπποκράτης Παπαδημητράκος (ΜΑΤΑΡΟΑ), Αλεξάνδρα Σιώτου

Σχέδια: Γιώργος Γούσης, Παναγιώτης Πανταζής

Kείμενα και εξιστόρηση: Αλεξάνδρα Σιώτου

Προγραμματισμός: Βίκυ Φίσκα (ΜΑΤΑΡΟΑ)

Μεταφράσεις: Δήμητρα Πανέρη

<< Προηγούμενο

Αστικές διαδρομές

Επόμενο >>

Για να είμαι ειλικρινής μου άρεσε από την πρώτη στιγμή η πόλη του Μόντρεαλ. Η αρχιτεκτονική της, τα σπίτια με τις στριφογυριστές σκάλες, οι εκκλησίες της, ο κόσμος της… Ένιωθα ελεύθερα! Κάθε Κυριακή πήγαινα στην εκκλησία, στην Αγία Τριάδα. Και μετά περπατούσα στο κέντρο της πόλης. Ακόμα και τον χειμώνα! Και τότε είχε πολύ χιόνι!! Και κρύο!! Aλλά παρ´όλα αυτά και κόσμος που διασκέδαζε!

Στην αρχή μας φιλοξένησαν τα ξαδέλφια του Στέλιου στο σπίτι τους. Μέναμε 7 άτομα σε ένα τριαμισάρι! Στο Mile End. Τότε στην Park Avenue είχε πολλούς Έλληνες. Έμπαινες στο 80 κι άκουγες ελληνικά! Περπατούσες κι έβλεπες την Ελλάδα του ’60! Καφενεία, καταστήματα, εστιατόρια. Ολη η πόλη ήταν γεμάτη ζωή. Ε, μετά από έναν χρόνο που έβγαλα μερικά λεφτά μετακόμισα σε ένα basement. Μόνος. Και όταν μάζεψα λεφτά πήρα και ένα αυτοκίνητο.

Με τους γονείς μου πηγαίναμε συχνά βόλτες. Στα πάρκα, στην Place des Arts, την παλιά πόλη, στο λιμάνι. Θυμάμαι ακόμα τα φώτα της πόλης, τις φωτεινές επιγραφές σε όλες τις γλώσσες του κόσμου και παντού πυκνό χιόνι… και χόκει!